sehr verdammte Musik
Geluk en zijn schaduw
Zesentwintig december 2016. De twee dagen met cava, kalkoen, cadeautjes en obligaat goed humeur zijn voorbij. Kerstavond kwam, kerstdag ging. Het potverteren piekte, zij het met nul komma vijfenveertig procent minder verkoop dan vorig jaar. Ach. De restaurateur lag zelfs uitgestrekt op zijn aanrecht te snotteren: “Met al die controles op de weg en daarbovenop nog een tekort aan bobs, moet de horeca kapot.” Het klinken en drinken op de vrede zal in de toekomst weer zijn beloop kennen rond moeders tafel.
Vandaag is het de verjaardag van Niel, mijn allerjongste. Ik moest er maar eens heen. Hij zal me weer knuffelen.
‘6.10’ lees ik vanuit mijn bed op het plafond. Dat is een succes, want meestal ben ik een stuk vroeger wakker. Ik maak licht en klik mijn hoofdeind omhoog. Ik duik weer in het boekje dat ik om de zoveel jaren herlees, duik meteen weer in het bootje bij de oude man en de zee. De stakkerd zet zijn gevecht met de vis verder en doodt hem. Hartverscheurend.
Wat liggen schoonheid en troep, tederheid en wreedheid soms dicht bijeen. De oude visser kon ontzettend genieten van de zee en de vissen en toch bleef hij twee dagen lang zijn vangst aftobben tot hij er zijn harpoen kon in planten. En liever zijn prooi dan zijn eergevoel liet hij over aan de haaien.
Zeven uur vijftien en mijn ogen vallen weer dicht. Ik stribbel niet tegen. In het verlengde van Hemingways verhaal droom ik nog maar eens van die twee rottweilers die elkaar midden op de rijweg in Oostende te lijf gingen tot de lappen vlees erbij wapperden. En toen de ene tenslotte zijn rivaal en kadaver in spe bij de strot had, was er een vrouw in de deuropening die van haar stokje ging.
Met het hese schreien van de stervende hond, het beeld van de inmiddels afgekloven vis en het aanzwellende orkest in de klokradio, schrok ik wakker. Bij Klara was de Mozartweek ingezet. De oude man met zijn stinkende visgraat kon eindelijk rusten in de bruine kroeg van de thuishaven met een pils en ‘Eine gemütliche kleine Nachtmusik’.
De heerlijke, onsterfelijke serenade van Mozart wordt abrupt afgebroken met het nieuws dat het wereldberoemde koor Alexandrov gisteren tot de laatste man is omgekomen in de Zwarte Zee. Hun vliegtuig crashte terwijl ze onderweg waren om hun strijdende landgenoten in Syrië op te beuren met een kerstconcert. Voor één keer dat die Syrische stakkers een stille nacht in het verschiet hadden!
En ons nationale bokstalent had vóór de middernachtmis nog rap even haar landstitel verlengd door de tegenstandster al de sterren uit de kerstnacht te laten zien en haar eigen gezicht tot moes te laten beuken. Hoera, er bestaat ook gracieus geweld, het ballet van de bokser, culminerend in een finale met gekloofde wenkbrauwen en dooreengehusselde hersenen. Bloedstollend mooi, uitzinnige supporters, Rottweilers. ’t Is maar dat we ’t niet meer aandurven - de rechten van de mens, zie je - maar de arena met slaven verslindende leeuwen zou nog altijd massa’s volk op de been brengen. Boksen is echter vriendelijker, beschaafd, gesofisticeerd. Na de kamp wordt de antiheld afgevoerd naar het ziekenhuis, onder het loeien van sirenes en omwille van de niet gewonnen prijzenpot ook een treurlied: ‘Eine sehr verdammte kleine Nachtmusik’.
Zo gaan nachten over in dagen, dagen in nachten, met het journaal in de televisie , de onlinekrant en daar doorheen mijn niet aflatend zoeken naar opbeuring in woelige tijden. Al de keren dat het me meezit en zolang ik er nog mag zijn, zal ik niet wegkijken van de ellende, terwijl ik stilletjes nog wil proberen om uit de dagen al het moois te melken.
__________________________________________________________________________________________________________________
(Dit is het voorlaatste hoofdstukje uit 'Julikever'. Het boek is te koop bij vromant.jef@gmail.com of bij de uitgever: https://www.boekscout.nl/shop2/zoeken.php?tw=Jef+Vromant )
(Lees verder op deze blog, onder de verschillende items, de vele lovende reacties van lezers)
Reacties
Je beeldspraak is fantastisch en ik kan me goed inleven in je waar gebeurde verhalen.
Ik zal dit boek blijven koesteren en het een superplaatsje geven in mijn bibliotheek.
Soms en nog steeds droom ik ervan ook een roman te schrijven, die, hoe kan het anders, ook lichtjes biografisch zou zijn, met reisindrukken en avonturen, liefdesperikelen ook. Maar na het lezen van jouw boeken vind ik mijn arme taal ver beneden het kleurrijke, poëtische proza van jou. En tot hiertoe ontbrak me ook de tijd.
Ik heb je ‘Julikever’ kort na de boekpresentatie gelezen. In een paar avonden. Het boek boeide me. Ik wou er zeker op reageren, maar heb het eerst wat laten bezinken. Risicovol natuurlijk, want dan kan het ondergesneeuwd en vergeten raken. Maar het boek verdient een reactie. Ik heb het dus opnieuw doorgenomen en er opnieuw van genoten.
Wat mij vooral aanspreekt is je openhartigheid en eerlijkheid, waarmee je de lezer een inkijk geeft in je sensitieve en creatieve ziel. De manier waarop je onomwonden mooie en pijnlijke herinneringen, sterke en kwetsbare kanten beschrijft dwingt respect af. Ik was ook geraakt door het diepe respect waarmee je over je ouders en je overleden echtgenote schrijft. Hier en daar ervoer ik ook enige geestelijke verwantschap in jouw kritische en eigenzinnige blik op de wereld en zijn vele ongerijmdheden en onrechtvaardigheden.
Ik kende jou al als een taalgevoelige persoon, maar door de lectuur van ‘Julikever’ weet ik nu dat je ook een begenadigd schrijver bent, die de scherpe en poëtische formuleringen uit zijn mouw schudt alsof het niets is.
Hopelijk blijf je nog lang onder de levenden, maar met je ‘Julikever’ heb je in elk geval al gezorgd voor een waardevolle en authentieke nalatenschap.
